Վահրամ Արմենակի Տատրյան (1900, ապրիլի 30, ք. Չորում, Սեբաստիայի նահանգ – 1948, ապրիլի 11, Ֆրեզնո), հայ արձակագիր, դրամատուրգ:
Մեծ եղեռնի ժամանակ ընտանիքի հետ աքսորվել է արաբական անապատները: 1919-36-ին ապրել է Կ. Պոլսում, 1938-ին հաստատվել Ֆրեզնոյում: «Պատուոյ գողը կամ Պախար քեոր ամուսինը» (1926), «Բարեւ, տէր պապա» (1930) կատակերգությունների թեմատիկա առանցքը պոլսահայ կյանքն է: «Գաբիկի արկածները» (1947) պատմվածքների ու վիպակների ժողովածու, «Դեպի անապատ» (1945) հուշագրությունը գրվել են տարեգրության տարիներին: Նույն շրջանի դեպքերն են արտացոլված «Սեւ հոգին» (1945) երկհատոր գրքում: Լույս են տեսել «Նելլի Պելլա» (1946, ամփոփում է «Նելլի Պելլա», «Քոյր Աննա», «Իր անցեալը» վեպերը. Արծարծված է հայապահպանության խնդիրը), «Գորդեան հանգոյց» (1949), «Չաւարտուած համանուագ» (1952) վեպերը, «Հինգ թատերախաղեր եւ ցրուած էջեր» (1950), «Զուարթ քրքիջներ» (1953) թատերգությունների և երգիծական պատմվածքների ժողովածուները: